حـالیـــا مـــصلحـــت وقــت در آن مـــی‌بـیـنـــم

که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینــم

جام می گــــیرم و از اهـــل ریا دور شــوم

یعنـــی از اهـــل جهـان پاکدلی بگزینم

جز صراحی و کتابم نبود یار و ندیم

تا حریفان دغا را به جهان کم بینم

سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو

گر دهد دست که دامن ز جهان درچینـــم

بس کـــه در خـــرقه آلـــوده زدم لاف صـــلاح

شـــرمسار از رخ ســـاقـی و مـــی رنگـــینم...